Overdenking

TER OVERDENKING

Het is een valkuil. Om als reactie op een plotselinge crisis over te gaan naar adequaat handelen, actieplannen, en creatieve ‘doenerigheid’, en je niet eerst te bezinnen op wat er eigenlijk aan de hand is. In deze corona tijd buitelen de nieuwe uitingen van kerk zijn over elkaar heen: livestreams, podcasts, online vieringen, digitaal koffie drinken, etc. etc. Ik ben er zelf ook druk en blij mee, en ik heb er al veel van geleerd.

Niks mis mee, het enthousiasme waarmee al die nieuwe en creatieve vormen worden omarmd, maar er schuilt denk ik ook een valkuil in. Misschien proberen we wel met al die drukte onze eigenlijke verwarring te verbergen. Verwarring over een virus dat grillig en indringend zijn weg gaat, waarvoor nog geen vaccin is, en dat ons samen komen als kerk direct raakt. Om nog maar te zwijgen over de verwarring die deze tijd teweeg kan brengen over nóg dieper liggende vragen over het lijden van de mens en de hand van God daarin.

Deze corona tijd stelt indringende vragen aan de kerk. Met name over hoe en waarom we eigentijds kerk willen zijn.

Wat blijft er over als we niet schouder aan schouder de liederen kunnen laten klinken in het kerkgebouw? Waar gaat het ons eigenlijk om als we op zondag samenkomen? Waarschijnlijk heeft het coronavirus een blijvende betekenis voor de vorm waarin we ons geloof willen beleven. Dat is door de eeuwen heen de ‘gestolde’ vorm van kerk geworden, zoals we die nu kennen. Maar die staat al langer onder druk omdat jongeren die volop deelnemen aan online en netwerkverbanden, zich daar niet meer in herkennen. En nu staat deze gestolde vorm versterkt onder spanning omdat het virus ons belemmert de zondagse viering te doen zoals we gewend waren.

Misschien is het goed de verwarring daarover eerst maar eens toe te laten en met elkaar te beleven. Eerst maar eens tot je door te laten dringen dat de corona tijd geen crisis is, maar een transformatie, ook voor de kerk. Daarin liggen kansen om opnieuw relevant en aansprekend te zijn voor de samenleving. Bezinnen, de diepte in gaan, stilte, nog geen antwoorden, voordat we weer naar boven zwemmen met actieplannen.

Het wordt Pinksteren. De discipelen zijn bijeen in Jeruzalem, en de Geest komt in hun midden. Ze gaan verschillende talen spreken. Een verhaal over verwarring en inspiratie. Als ik het verhaal daarover in de Bijbel opnieuw lees, treft me de zin die de omstanders uitspreken: ‘Verbijsterd en geheel van hun stuk gebracht vroegen ze aan elkaar: ‘Wat heeft dit toch te betekenen?’. Laten we die vraag eerst eens aan elkaar stellen en luisteren naar de inspiratie die dan boven komt.

De stilte

Min de stilte in uw wezen,
Zoek de stilte die bezielt,
Zij die alle stilte vrezen
Hebben nooit hun hart gelezen,
Hebben nooit geknield.

Draag uw kleine levenszegen
Naar het dromenloze land,
Lijk de golve' haar oogst bewegen -
Tot zij zachtjes breken tegen
Het doodstille strand.

Zie de boom de paden tooien
Rondom zijne stille voet,
Laat uw ziel zich zo ontplooien
En haar bloemen om zich strooien
Uit een vroom gemoed.
Leer u aan de stilte laven:
Waar het leven u geleidt -

Zij is uwe veil'ge haven,
Want zij is de grote gave
Van de Eeuwigheid.

Sluit de stilte in uw gaarde,
Wees in haar gelukkig kind:
Al wie ze aan haar schoot vergaarde -
Alle zaligen op aarde
Hebben haar bemind.

Uit stilte en strijd (1928) Schrijver: C.S. Adama van Scheltema

Anneke van der Velde